Հայաստանում Ամառ էր: Երեխաները խաղում էին: Ջրոցիի օր էր, և արևը շողշողում էր: Հանկարծ եկավ սև ամպն ու ջրով լի կանգնեց երեխաների վերևը: Հանկարծ արևը նկատեց սև ամպին և եկավ ջղայացակ կանգնեց ամպի դիմացն ու ասաց.
-Ա՛յ ամպ, էս ի՞նչ ես եկել, երեխաներին խանգառում, որ զվարճանան,-կոպիտ ձայնով ասաց արևը:
-Ես էլ եմ ուզում երեխաներին ջրել, որ ուրախանան:
-Դու որ անձրև տաս, երեխաները կմրսեն և կգնան տուն ու էլ չեն վերադառնա:
-Բայց, հը~մ լավ , ոչ մի բան: Ես ավելի լավ է գնամ, որ ձեզ չխանգարեմ:
-Հա՛, հա՛, գնա՛:
դու մեզ խանգարում ես: Ցտեսություն:
Ամպը գնաց ուրիշ կողմ և սկսեց լացել: Նա շատ տխուր էր ու այնքան էր լացում, որ նույնիսկ արևը խղճաց նրան , բայց չմոտեցավ: Ամպը կաթ- կաթ -կաթ լաց էր լինում Հայաստանի վրա: